S̲h̲īʿa is an umbrella term for those who believe that after the death of the Prophet Muhammad (pbuh), the Imamate is right of Ali and his children. The largest branch of this sect, which still exists today, is the Imāmiyya sect. This sect, also known as It̲h̲nā ʿAs̲h̲ariyya and Ja'farism, believes in the existence of twelve Imams and that the twelfth Imam first entered the minor (al-G̲h̲ayba al-Sughrā) and then the great secrecy (al-G̲h̲ayba al-Kubrā). The Islamic sect, which believes that the twelfth imam is the Mahdi, who is expected to appear in the end times, has been divided into two schools as Ahbarism and Usūlism in the historical process. In this divergence that emerged after the Great Secrecy of the Twelfth Imam, the Ahbaris thought that the narrations (ahbar) from the Imams of Ahl al-Bayt would be sufficient to solve the problems that arose after the Imam entered the Great Secrecy and ceased to communicate with people. On the other hand, the group that said only narrations would not be sufficient in solving the problems and rational methods should also be used was called Usuli. It is seen that sometimes Ahbarism and sometimes Usulism were dominant during the time of states that supported Shiism such as the Büveyhids and Safavids. In this article, after giving a brief history of this divergence, information about the main representatives of both schools will be given.
The History of Islamic Sects S̲h̲īʿa Imamiyya Ahbarism Usulism
Şia, Hz. Peygamber’den sonra imametin Hz. Ali ve çocuklarından olduğuna inananlar için kullanılan şemsiye bir kavramdır. Günümüzde hâlâ varlığını sürdüren bu mezhebin en büyük kolu İmamiyye mezhebidir. İsnaaşeriyye ve Caferilik olarak da anılan bu mezhep, esas itibariyle on iki imamın nass ile tayin edildiğine ve on ikinci imamın küçük gizlilik kabul edilen (Gaybet-i Suğra)’ya sonrasında da büyük gizlilik olarak bilinen (Gaybet-i Kübrâ)’ya girdiğine inanmaktadır. On ikinci imamın, âhir zamanda çıkması beklenen Mehdi olduğuna inanan İmamiyye, tarihi süreçte Ahbarilik ve Usûlilik olarak iki ekole ayrılmıştır. Gaybet-i Kübrâ’nın başlamasıyla ortaya çıkan problemlere çözüm üretmek, İmâmî toplumun birlikteliğini ve devamını sağlamak maksadıyla mezhep içerisinde ortaya çıkan bu ayrışmada Ahbariler, imamın Gaybet-i Kübrâ’ya girip artık insanlarla iletişimin kesilmesinden sonra ortaya çıkan sorunları çözmede Ehl-i Beyt imamlarından gelen rivayetlerin (ahbar) yeterli olacağını düşünmüşlerdir. Buna mukabil sorunların çözümünde sadece ahbarın yeterli olmayacağını bunların yanında akli metotlarında da kullanılması gerektiğini söyleyen grup ise Usuli olarak adlandırılmıştır. Bu makalede bu ayrışmanın kısa bir tarihçesi verildikten sonra her iki ekolün belli başlı temsilcileri hakkında bilgi verilecektir. Çalışmada bilimsel araştırma ve yayın etiği kurallarına titizlikle uyulmaya çalışılmıştır.
Birincil Dil | Türkçe |
---|---|
Konular | Din Araştırmaları |
Bölüm | Makaleler |
Yazarlar | |
Erken Görünüm Tarihi | 29 Haziran 2023 |
Yayımlanma Tarihi | 30 Haziran 2023 |
Gönderilme Tarihi | 16 Nisan 2023 |
Kabul Tarihi | 21 Haziran 2023 |
Yayımlandığı Sayı | Yıl 2023Cilt: 16 Sayı: 1 |
_____________________________________ ISSN 1309-5803 e-Makâlât Mezhep Araştırmaları Dergisi _______________________________