Öz
This article analyzes the possible connection between the rise of sufi authority invested in the sufi shaykh and the aftermath of physical disappearance of the last Twelver imam in 260/874. This article first outlines some of the common expectations of religious authority in early Islamic history, one of the most significant being the quest for an infallible prophetic-like authority. I argue that there were shared authority models underpinning both an imam and a sufi shaykh that resulted from a set of common expectations of a religious leader. It is shown that after the “occultation” of the last Twelver imam it was the sufi shaykh and the Ismâ‘îlî Âghâ Khân who most authentically carried on the tradition of infallible authority.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Abdüssamed el-Hemedânî. Bahru’l-Maârif. Cilt 1. Tahran: İntişârât-i Hikmet, 1991.
- Abdürraûf el-Münâvî. El-Kevâkibu’d-Dürriyye fî Terâcimi’s-Sâdâti’s- Sûfiyye. British Museum Ms. Add. 23369. Printed edition: Ed. Mahmûd Rabî. Cairo: Matbaatu Vûrşat Teclîdü’l-Enwâr, ts.
- Ebu’l-Feth Muhammed b. Abdülkerîm eş-Şehristânî. Kitâbu’l-Milel ve'n-Nihal. 3 cilt. Kahire, 1948-49.
- Sufi çevrelerde bu gelişmenin nasıl meydana geldiğine dair bir tetkik için
Öz
Bu makale, tasavvuf şeyhinin temsil ettiği sufi otoritenin revaç bulması olgusu ile 260/874 yılında İsna-Aşerî imamın fiziksel olarak gâib olması (gaybübet) olgusu arasındaki muhtemel irtibatı analiz etmektedir. Makale, öncelikle, ilk dönem İslam tarihinde dini otoriteye ilişkin olmak üzere –en önemlilerinden bir tanesinin peygambervari yanılmaz bir otorite arayışı olan– bazı ortak beklentileri ana hatlarıyla ele almaktadır. Bu makalede, hem imama hem de tasavvuf şeyhine dayanak oluşturan ve dini lidere dair bir dizi ortak beklentiden kaynaklanan paylaşılmış otorite modellerinin söz konusu olduğu fikrini savunuyorum. Makalede, son İsna-Aşerî imamın “gaybübeti”nden sonra, en özgün tarzda yanılmaz otorite geleneğini sürdüren simaların tasavvuf şeyhi ve İsmailî Ağa Han olduğu gösterilmektedir.
Anahtar Kelimeler
Kaynakça
- Abdüssamed el-Hemedânî. Bahru’l-Maârif. Cilt 1. Tahran: İntişârât-i Hikmet, 1991.
- Abdürraûf el-Münâvî. El-Kevâkibu’d-Dürriyye fî Terâcimi’s-Sâdâti’s- Sûfiyye. British Museum Ms. Add. 23369. Printed edition: Ed. Mahmûd Rabî. Cairo: Matbaatu Vûrşat Teclîdü’l-Enwâr, ts.
- Ebu’l-Feth Muhammed b. Abdülkerîm eş-Şehristânî. Kitâbu’l-Milel ve'n-Nihal. 3 cilt. Kahire, 1948-49.
- Sufi çevrelerde bu gelişmenin nasıl meydana geldiğine dair bir tetkik için
Ayrıntılar
| Birincil Dil | Türkçe |
|---|---|
| Bölüm | Çeviriler |
| Yazarlar | |
| Yayımlanma Tarihi | 14 Ağustos 2014 |
| Gönderilme Tarihi | 14 Ağustos 2014 |
| Yayımlandığı Sayı | Yıl 2014Cilt: 7 Sayı: 1 |
Cited By
Ortak Hadisler Bağlamında Ehl-i sünnet ve Şîa’ya Göre Firâset Rivayetinin Değerlendirilmesi II: Şiî Rivayetler
Tasavvur / Tekirdağ İlahiyat Dergisi
https://doi.org/10.47424/tasavvur.1159864
The Evaluation of Firâsah Narration According to Ahl al-Sunnah and Shia in the Context of Common Hadiths
Tasavvur / Tekirdağ İlahiyat Dergisi
https://doi.org/10.47424/tasavvur.1094524
_____________________________________ ISSN 1309-5803 e-Makâlât Mezhep Araştırmaları Dergisi _______________________________