Journal of Sakarya University Faculty of Theology

Abstract

Delilci kötülük argümanları, teizme karşı sunulan en güçlü argümanların başında gelmektedir. Bu argümanlar, günümüze kadar en çok tartışılan mantıksal kötülük probleminde olduğu gibi, Tanrı’nın sıfatları ile kötülüğün varlığı arasında doğrudan bir çelişki olduğunu ileri sürmez. Nitekim delilci kötülük argümanlarının çoğu savunucusu, kötülük ile Tanrı’nın sıfatları arasında bir çelişki olmadığını kabul eder ve mantıksal kötülük problemine karşı teistlerin sunduğu itirazların yeterli olduğunu düşünürler. Ancak kötülüğün Tanrı’nın var olma olasılığını azaltan bir delil olduğunu ileri sürerek kötülük temelinde yeni argümanlar kurarlar. Bu argümanlar arasında gereksiz ve anlamsız kötülük türlerini merkeze alan argümanlar özellikle önemlidir. Edward H. Madden ve Peter Hare hiçbir amaca hizmet etmeyen veya zorunlu olmayan şeklinde tanımladığı gereksiz kötülük kavramını kullanarak bir argüman ileri sürerler. Öte yandan William Rowe, her şeye gücü yeten ve mutlak iyi bir varlığın daha büyük bir iyiliği kaybetmeksizin veya eşit derecede kötü ya da daha fena kötülüklere izin vermeksizin önleyebileceği kötülük örneklerini anlamsız kötülük olarak tanımlayarak bu kavramı temel alan bir argüman ileri sürer. Bu tanımlardan da anlaşılacağı üzere, seçilen kavramlar ve bunların gerektirdiği tanımlar arasında önemli bir farklılık bulunmaktadır. Söz konusu argümanlar kapsamlı tartışmalara yol açtı ve Batı literatüründe önemli eleştiriler aldı. Bu eleştirilerin bir kısmı, gereksiz veya anlamsız türde kötülüklerin var olmadığını, Tanrı’nın söz konusu kötülüklere izin vermesi için bir sebebi varsa insanın epistemik sınırlılığı nedeniyle bu sebepleri görememesinin olağan olduğunu temellendirmeye çalışmaktadır. Diğer itirazlar ise gereksiz veya anlamsız kötülüklerin Tanrı’nın varlığıyla uyumlu olduğunu ortaya koyma çabasındadır.