Hırsızlık ve Cinayet Suçlarında Parmak İzinin İspat Değeri

Şevket Pekdemir

doi:10.14395/hititilahiyat.285737

Research Article

The Value of Fingerprint as Evidence in Rubbery And Murder Crimes

Year 2016, Volume: 15 Issue: 30, 449 - 473, 30.12.2016

Şevket Pekdemir

https://doi.org/10.14395/hititilahiyat.285737

Cited By: 2

Abstract

Everyone is innocent until proven guilty. This issue has been expressed in Mecelle (Ottoman Code of Civil Law) as “Beraet-i zimmet asıldır” (Everyone is innocent until proven guilty) with its coinage as a general rule. The means of evidence of crime have been determined in all legal systems. However, there have been a lot of changes and developments in law of evidence during the historical process as in many areas. In this process, some of the means of evidence have maintained their value, while others have lost or increased value according to circumstances and time. Thus; some methods that have not been regarded as evidence in the past or are considered weak can go beyond the classical means of evidence by the contribution of technology. Indeed, today’s scientific work has shown that fingerprints are not of poor quality in terms of evidence, which reduces the penalties of retaliation and may even be stronger in some circumstances than witnesses and concession. In this study, fingerprints assessed with a different view from the 19th century onwards have been handled in this context and it has been concluded that the judge will be able to use the judicial discretion and decide for penalty of retaliation for the purpose of ensuring the public security because it may be a subject of opinion in theft and homicide.

Keywords

Fingerprint, rubbery, murder, evidence, proof

References

Akşit, Cevat, İslâm Ceza Hukuku ve İnsânî Esasları, Kültür Basın Yayın Birliği, ts.
Ayni, Mahmûd b. Ahmed b. Musa Hanefi, el-Binaye fî Şerhi’l-Hidaye, Dârü›l-Fikr, Beyrut ts.
Bardakoğlu, Ali, “İsbat”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, DİA Yay., İstanbul 2000, XXII, ss.
Bayındır, Abdulaziz, İslam Muhakeme Hukuku(Osmanlı Devri Uygulaması), Süleymaniye

Hırsızlık ve Cinayet Suçlarında Parmak İzinin İspat Değeri

Year 2016, Volume: 15 Issue: 30, 449 - 473, 30.12.2016

Şevket Pekdemir

https://doi.org/10.14395/hititilahiyat.285737

Cited By: 2

Abstract

Suçu ispatlanana kadar her insan masumdur. Bu kural Mecelle’de “Beraet-i zimmet asıldır” külli kaidesiyle ifade edilmiştir. Suçun ispatlanması için her hukuk sisteminde ispat vasıtaları belirlenmiştir. Tarih boyunca bir çok alanda yaşanan değişim ispat hukuku alanında da yaşanmıştır. Bu süreçte mevcut ispat vasıtalarının bir kısmı değerini yitirmiş diğer bir kısmı da zamana ve şartlara göre ya değerini korumuş ya da artırmıştır. Ancak geçmişte delil olarak değerlendirilmeyen veya zayıf görülen bazı yöntemler ise teknolojinin de katkısıyla klasik ispat vasıtalarının önüne geçmiştir. Nitekim günümüzdeki bilimsel çalışmalar parmak izinin had ve kısas cezalarını düşüren zayıf nitelikte delillerden olmadığını hatta bazı şartlarda şahitlik ve ikrardan daha kuvvetli olabileceğini göstermiştir. Bu çalışmada 19.yy’dan itibaren farklı bir bakışla değerlendirilen parmak iziyle hakimin kamu güvenliğini sağlanmak için hırsızlık ve cinayet suçlarında had ya da kısas cezası verebileceği sonucuna ulaşılmıştır.

Keywords

Parmak izi, hırsızlık, cinayet, delil

References

Akşit, Cevat, İslâm Ceza Hukuku ve İnsânî Esasları, Kültür Basın Yayın Birliği, ts.
Ayni, Mahmûd b. Ahmed b. Musa Hanefi, el-Binaye fî Şerhi’l-Hidaye, Dârü›l-Fikr, Beyrut ts.
Bardakoğlu, Ali, “İsbat”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, DİA Yay., İstanbul 2000, XXII, ss.
Bayındır, Abdulaziz, İslam Muhakeme Hukuku(Osmanlı Devri Uygulaması), Süleymaniye

There are 4 citations in total.

Details

Primary Language	Turkish
Journal Section	Articles
Authors	Şevket Pekdemir
Publication Date	December 30, 2016
Published in Issue	Year 2016 Volume: 15 Issue: 30

Cite

ISNAD	Pekdemir, Şevket. “Hırsızlık Ve Cinayet Suçlarında Parmak İzinin İspat Değeri”. Hitit Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi 15/30 (December 2016), 449-473. https://doi.org/10.14395/hititilahiyat.285737.